Het is de hype van dit moment, maar is Adolescence het ook waard? Absoluut. Het fantastische script. De unieke manier van filmen. De ongelooflijke acteerprestaties. Het is het allemaal waard. Een ware parel en door de maatschappelijke boodschap een must-see voor iedereen.
Op een vroege ochtend wordt de 13-jarige Jamie door de politie uit zijn bed gelicht. Hij wordt beschuldigd van de moord op een meisje uit zijn klas. Met ontegenzeglijk bewijs tegen hem. Hierdoor is het geen klassieke whodunit, maar een whydunit.
Jamie houdt zijn onschuld vol en belandt in een stroomversnelling van verhoren en psychische onderzoeken. En daar heeft niet alleen hij last van. Verschillende afleveringen laten de impact op zijn school, vrienden, ouders en zus zien.
Nature vs nurture
Maar waarom heeft Jamie dit gedaan? Het is de vraag die centraal staat en die menig kijker zal laten schrikken. Dat we door social media in een algoritme en denkbeeld kunnen worden geduwd, brengt Adolescence sterk in beeld. Een fictief verhaal gebaseerd op verhalen die wel waargebeurd zijn. Een reality-check over de impact van social media op de jeugd en hoever deze kan gaan.
Het eeuwige nature vs. nurture debat komt daarbij ook weer om de hoek kijken. Is het iemands schuld dat Jamie is wie hij is? Hadden zijn ouders of omgeving dit kunnen voorkomen? Waarom weten de volwassenen, inclusief politie, niet wat er speelt onder jongeren?
Het wordt in vier afleveringen van verschillende kanten belicht. Aflevering drie maakt duidelijk dat dit debat tegenwoordig breder moet worden bekeken. Opvoeding (of nurture) is niet alleen de verantwoordelijkheid van ouders en familie. Ook wat ze zien op social media telt mee in de ontwikkeling van jongeren. In gesprek met een psycholoog maakt Jamie duidelijk dat er drie kanten zijn die hem en zijn gedachten hebben gevormd tot wat ze nu zijn. En blijkbaar zorgt dit voor een, letterlijk, dodelijke combinatie.
Adolescence introduceert Owen Cooper
Alle vier afleveringen werken met een fantastisch geschreven script. Wat deze serie echt naar een hoger niveau tilt, is het feit dat de vier uurlange afleveringen allen in één take zijn opgenomen. Een klus die regisseur Philip Barantini en zijn cameramannen geweldig hebben geklaard. Van een autorit tot een politieverhoor, tot een droneshot over de stad. Hier heeft werk in gezeten. De onetakers zijn niet alleen mooi om naar te kijken, ze zorgen er ook voor dat een verhaal als dit in realtime verteld kan worden. Hierdoor kun je je als kijker inleven en komt het nog harder binnen. Want ja, emotie zit er ook in verwerkt en die is voelbaar.
De kwaliteit van Adolescence is grotendeels dankzij de acteerkunsten. Bedenkers en schrijvers Jack Thorne en Stephen Graham (die ook de rol van Eddie, Jamie’s vader, op zich neemt) hebben de juiste cast op camera gekregen. Geen al te grote namen en een nieuwkomeling voor hoofdpersoon Jamie. Dat Owen Cooper kan acteren, is bij deze duidelijk gemaakt. Adolescence is zijn acteerdebuut. En wat een debuut! Als de ogenschijnlijke onschuldige Jamie weet hij zowel harten te stelen als een schokgolf teweeg te brengen. Met name de derde aflevering waarin hij tegenover Erin Doherty van emotie naar emotie moet veranderen. En dat allemaal in één take. Het script is goed, maar hij brengt het tot leven.
Ondanks het lage budget is de impact enorm. Een budget hoeft niet groot te zijn voor een serie of film om te slagen (in tegenstelling tot het gelijktijdig uitgebrachte The Electric State). Ook met een klein budget kan een serie iets betekenen voor het maatschappelijke debat. Adolescence is een must-see.
We weten niet wat jongeren meekrijgen via social media. We weten niet welke ideeën blijven hangen. We weten niet waartoe ze vervolgens in staat zijn dankzij deze ideeën.
Een pijnlijke reality-check. Een waarschuwing. Een serie die je niet mag missen.





