Kleine meisjes worden groot. Dat bewijst Taylor Swift maar eens op haar twaalfde studioalbum The Life of a Showgirl. Dit overduidelijke popalbum doet sterk terugdenken aan haar 1989- en Reputation-era’s, maar heeft een stap vooruit gemaakt in volwassenheid. In samenwerking met producers Max Martin en Shellback heeft Swift opnieuw een sterk geproduceerd en geschreven album neergezet. Dit inkijkje achter de schermen bij de grootste popartiest van deze generatie is zeer geslaagd.
Swift gebruikt al lange tijd volwassen teksten in haar muziek, vaak gebaseerd op klassieke verhalen, films en sterren. Zo ook op The Life of a Showgirl, waar Shakespeare’s personage Ophelia uit Hamlet en Elizabeth Taylor hun opwachting maken. Tekstueel laat Swift de kwaliteit van Folklore, Evermore en The Tortured Poets Department (TTPD) ook op haar nieuwste album horen. Met muziek die doet denken aan 1989 en Reputation combineert The Life of a Showgirl al deze era’s tot een sterk popalbum.
The Life of a Showgirl geeft een kijkje achter de schermen
Wat doe je tijdens een grote wereldtour als je een paar dagen geen shows hebt? Je vliegt op en neer naar Zweden om samen met producers Max Martin en Shellback te werken aan een nieuw album. Het moet een moordende agenda zijn geweest, maar het is Swift gelukt alle ballen hoog te houden. Met de aankondiging van Martin en Shellback als producers werd ook direct duidelijk hoe het album zou klinken: een popalbum. En dat is precies wat het geworden is. Er staat muzikaal gezien geen verrassing op The Life of a Showgirl. Het is een aanstekelijk en makkelijk weg te luisteren album dat een groter publiek zal aanspreken dan TTPD.
Op TTPD sprong het muzikaal meer upbeat nummer I Can Do It With A Broken Heart eruit. Maar wie goed luisterde, hoorde Swift al zingen over de worstelingen achter de schermen. The Life of a Showgirl maakt gretig gebruik van dit concept en verwerkt het in twaalf nieuwe nummers.
Het titelnummer, samen met Sabrina Carpenter, benut dit thema optimaal. Dromen over beroemd zijn is prima, maar weet dat er achter de schermen een heel ander verhaal afspeelt dan wat je op het podium ziet. Beide popartiesten staan met een uitgebreide show op de bühne, maar weten ook wat er achter de schermen gebeurt. Het is een bitterzoet nummer over de tol van beroemd zijn. Het is ook het laatste nummer van het album en werkt als een outro. Daarvoor is sterk gekozen: Swift neemt zogenaamd afscheid van haar publiek na een show. Het is het ideale einde van dit album over de andere kant van showbusiness.
Gelukkig in de liefde
De relatie tussen Swift en American footballspeler Travis Kelce wordt in de media breed uitgemeten. Onlangs hebben ze hun verloving aangekondigd. En zoals een echt Taylor Swift-album betaamt, komt haar liefdesleven meer dan eens aan bod.
Dat Swift gelukkig is met Kelce, liet ze eerder al horen op So High School. Nu heeft Kelce met The Fate of Ophelia, Elizabeth Taylor en Opalite meer muzikale liefdesverklaringen gekregen. De aanstekelijke popnummers zijn wat zoetsappig, maar overtuigen toch. De sterk geproduceerde nummers zijn bovendien een uitstekende start van dit album.
Maar Swift is niet alleen zoetsappig als het op haar relatie aankomt. Op Wi$h Li$t laat ze in duidelijke taal horen dat zij gewoon een simpel leven wenst met man en kinderen waarbij ze “the fuck alone” gelaten wordt. Het is een inkijkje in haar gewenste toekomst. Gaat dit voorlopig haar laatste album zijn? Stapt ze een tijdje uit de spotlight om een gezin te stichten?
Een ander soort liefdesverklaring brengt ze met Wood. Met een letterlijke “knock on wood” levert de productie hier iets origineels af, maar vooral de dubbelzinnige teksten springen eruit. Een poging om dit eufemisme te verbergen wordt nauwelijks gedaan. Het is niet verwonderlijk dat Travis Kelce tijdens de bekendmaking van het album in zijn New Heights-podcast zo lovend was.
Geen blad voor de mond
Taylor Swift is niet met iedereen vrienden. Een ruzie met haar voormalige platenmaatschappij leidde ertoe dat ze haar albums opnieuw ging opnemen als Taylor’s Version. Inmiddels heeft ze de rechten teruggekocht, maar dat hield haar niet tegen om nog een ironisch nummer aan haar voormalige platenbazen te wijden. Met toestemming van de familie van George Michael heeft ze Father Figure nieuw leven ingeblazen. Sterk geïnspireerd door het nummer uit 1987 brengt ze een maffia-achtige ode aan de platenbazen.
En dat zijn niet de enigen die er bekaaid vanaf komen op The Life of a Showgirl. Ook collega-popartiest Charli XCX krijgt de wind van voren op Actually Romantic. Het is een geinig nummer, maar lijkt een onnodige sneer naar een ruzie die tot nu toe vrij eenzijdig plaatsvond. Daarnaast heeft Swift op I Need To Calm Down juist het standpunt ingenomen dat vrouwelijke popartiesten elkaar zouden moeten steunen. Of deze “mean girls” hun conflicten muzikaal blijven uitvechten, is de vraag. Swift bracht eerder Bad Blood uit over Katy Perry, maar inmiddels is dit bijgelegd. XCX maakte zelfs een remix van het snerende nummer Girl, So Confusing samen met ‘slachtoffer’ Lorde.
Swift spreekt zich behoorlijk uit op haar nieuwe album. Zo ook op CANCELLED!, een nummer over het bijstaan van haar vrienden in moeilijke tijden, omdat zij haar ook steunden in zware periodes. Over wie dit precies gaat, is niet helemaal duidelijk, maar Blake Lively en Ryan Reynolds zijn grote kanshebbers. Swift wilde zich eerder niet uitlaten over de rechtszaak tussen Lively en Justin Baldoni, haar tegenspeler in It Ends With Us, maar lijkt dat nu toch te doen. Al is het alleen om steun uit te spreken voor haar vrienden.
Commercieel succes voor de release
Al voor de release op 3 oktober was The Life of a Showgirl een commercieel succes. Niet geheel onverwachts, want Taylor Swift is de grootste vrouwelijke popster van het moment. Maar ook zij heeft dit succes aangestuurd. Iets wat Swift en haar marketingteam wel vaker doen door gelimiteerde versies van het album uit te brengen. Voor de Swifties een reden om een vermogen uit te geven aan hetzelfde album. Het is een punt van kritiek op de marketing van dit sterke popalbum. Het is het zeker waard om een fysiek exemplaar in huis te halen, maar één is meer dan genoeg.
Ondanks dit commerciële spelletje en de weinig verrassende productie van The Life of a Showgirl, valt er verder weinig op af te dingen. Swift laat horen dat ze als songwriter en artiest volwassen is geworden en durft persoonlijke thema’s te combineren met grootse popproducties. Het album voelt als een samenvatting van haar eerdere era’s, maar leunt wel sterk op de popkant van haar oeuvre. Dit kijkje achter de schermen laat zien dat het soms niet makkelijk is om Taylor Swift te zijn, maar dat ze het wel graag doet. Niet alleen voor haar fans, maar ook voor haarzelf en haar geliefde. Creatief gezien bevindt ze zich nog steeds op een hoogtepunt.
